ลูก”Blank” กระสุนซ้อมรบหรือมีไว้สยบจลาจล?

ในกิจการใดๆของมนุษย์ที่ต้องการความถูกต้องแน่นอนย่อมต้องมีการซักซ้อมก่อนกระทำจริง ยิ่งถ้าเป็นการรบด้วยแล้วยิ่งต้องซ้อมให้หนักและรอบคอบ เพราะทหารคือผู้เอาชีวิตไปเสี่ยงกับคมสะเก็ดระเบิดและกระสุนปืน การฝึกซ้อมมีมาแต่โบราณกาลเมื่อมนุษย์ยังใช้ดาบ เพื่อให้ทหารได้คุ้นเคยกับการใช้อาวุธและสภาพภูมิประเทศอันยากลำบาก กระสุนซ้อมรบจะไม่เกิดขึ้นถ้าเรายังใช้หอกดาบกันอยู่ มันจำเป็นต้องมีเพราะเสียงปืนคือสิ่งที่ทหารต้องเผชิญอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เวลาเข้าสู่สมรภูมิ
กองทัพจะใช้กระสุนซ้อมรบหรือลูก”แบลงค์”(Blank : ว่างเปล่า)เมื่อต้องการให้ทหารคุ้นเคยกับประกายไฟและเสียงดังของปืน เพื่อความปลอดภัยจึงไม่ต้องการให้หัวกระสุนพุ่งออกจากลำกล้อง เมื่อใดที่กระสุนมีหัวกระสุนโลหะเมื่อนั้นมันคือกระสุนจริงที่ยิงถูกคนแล้วจะเสียชีวิต ลูกแบลงค์ถูกใช้ในกิจการอื่นด้วยนอกจากกิจการทหาร คือเป็นเครื่องประกอบฉากภาพยนตร์ มันให้ทั้งประกายไฟปากกระบอกและเสียงดังลั่นแต่ไร้หัวกระสุนซึ่งช่วยให้ปลอดภัยกว่าลูกจริง
เมื่อไม่มีหัวกระสุน มีแต่กระดาษอัดปลายปลอกหรือทำเป็นหัวจีบเพื่อเก็บดินปืน เวลายิงกระสุนซ้อมจึงมีแรงสะท้อนถอยหลัง(รีคอยล์)น้อย จนต้องใช้อุปกรณ์ประกอบคือปลอกทวีแรงถอย(blank firing adapter) มีลักษณะเป็นจุกเกลียวโลหะสีแดงหมุนปิดปากกระบอก การเอาจุกโลหะไปอุดปากกระบอกที่ยิงลูกซ้อมก็เพื่อให้แรงดันภายในลำกล้องยังคงเดิม แรงดันแก๊ซที่เกิดจากการระเบิดจะพยายามดันปลอกซึ่งติดตรึงด้วยเกลียวออก เมื่อจุกเกลียวนั้นไม่เคลื่อนที่มันก็ดันปลอกกระสุนไปข้างหลัง ช่วยให้คัดปลอกแล้วบรรจุกระสุนนัดใหม่ได้โดยไม่ต้องดึงคันรั้งลูกเลื่อน ผลพลอยได้อีกอย่างของปลอกทวีแรงถอยคือเมื่อมันอุดลำกล้องไว้ก็ไม่ต้องห่วงว่าสะเก็ดโลหะหรือจุกกระดาษหัวกระสุนจะไปทำให้ใครๆบาดเจ็บ เลือกยิงได้ทั้งทีละนัดและออโตเหมือนกระสุนจริงทุกประการ
กระสุนซ้อมมีใช้สำหรับปืนทุกประเภทตั้งแต่ปืนพก ลูกซองไปจนถึงปืนกล ไม่ว่ามันจะถูกผลิตจากที่ใดลูกซ้อมจะเหมือนกันคือทำอันตรายต่อบุคคลมิได้นอกจากมีเสียงดังข่มขวัญ มีประกายไฟวาบเหมือนจริงเท่านั้น ปัจจุบันนี้ลูกซ้อมสำหรับปืนเล็กยาว,เล็กสั้นขนาด5.56ม.ม.ที่ใช้กันแพร่หลาย คือแบบM200และM755 ทีนี้มาดูกันว่าสมควรหรือไม่ที่จะใช้ลูกซ้อมไปปราบจลาจล
เป็นที่ทราบกันทั่วไปว่ากองทัพบกประสบความสำเร็จในการปราบจลาจลเสื้อแดงครั้งนี้ ความภาคภูมิใจไม่ได้อยู่ที่การสลายการชุมนุมได้แต่เป็นจำนวนผู้เสียชีวิตและบาดเจ็บที่น้อยมากตามถ้อยแถลง ด้วยการใช้กระสุนซ้อมดังกล่าวยิงสร้างความสับสนให้ผู้ชุมนุมเข้าใจผิด เปลี่ยนทิศทางการเคลื่อนที่หรือหยุดยั้งพฤติกรรม การแถลงว่าได้ใช้ลูกซ้อมรวมทั้งภาพวิดีโอ ที่ทหารหันช่องคัดปลอกของM16ให้เห็นชัดๆว่ากำลังดึงคันรั้งลูกเลื่อนนั้นเป็นเจตนาแสดงให้ทราบว่าไม่ได้ใช้กระสุนจริงอย่างชัดเจน กระสุนจริงถูกยิงขึ้นฟ้า ทำเครื่องหมายข้างซองกระสุนไว้ด้วยสติกเกอร์สีส่วนกระสุนซ้อมใช้ยิงใส่ฝูงชน ไม่มีหัวกระสุนแต่ต้องการหลอกจึงไม่ใส่ปลอกทวีแรงถอยแต่ให้ทหารดึงคันรั้งลูกเลื่อนให้เห็น ในช่วงเวลาอันสับสนนั้นคงไม่มีใครสังเกต แต่ถ้ามีการจลาจลครั้งต่อไปล่ะมุกนี้จะใช้ได้หรือจะกลายเป็น”มุกแป้ก”?
เมื่อพูดถึงความเหมาะสมในการปราบจลาจลแล้ว อาวุธที่ใช้ต้องเป็นอาวุธที่ทำให้เข็ดหลาบจนหยุดพฤติกรรมหรือออกจากพื้นที่เป้าหมายไป จะใช้กระสุนจริงยิงขึ้นฟ้าก็ต้องมีตำแหน่งกระสุนตก ยิงแล้วหัวกระสุนจะพุ่งทะลุชั้นบรรยากาศโลกออกไปลอยอยู่ในอวกาศก็ไม่ใช่ ตอนมันตกลงมานี่แหละที่อันตรายเหมือนกัน โดนเข้าจังๆก็ตายได้ มีใครคิดเรื่องตำบลกระสุนตกบ้างหรือเปล่า? ทางออกเดียวและเป็นสากลคือต้องใช้อาวุธเพื่อหยุดยั้งหรือ Non-Lethal Weapon(NLW) ที่แตกต่างจากอาวุธสังหาร(Lethal Weapon)ตรงที่มันไม่ทำให้ตายแต่เจ็บจนไม่อยากจะอยู่ที่เดิมเพราะกลัวโดนซ้ำ ต้องหนีออกจากพื้นที่ปล่อยให้ผู้ใช้อาวุธชิงบริเวณกลับคืน
ถ้าลูกซ้อมไม่เหมาะแล้วกระสุนแบบไหนล่ะถึงจะเหมาะ? คำตอบสำหรับการปราบจลาจลที่ยั่งยืนก็คือกระสุนหัวยางซึ่งมีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางเท่ากระสุนจริง มีทั้ง5.56ม.ม.มาตรฐานนาโตใช้ยิงกับM16หรือเครื่องยิงกระสุนปราบจลาจลโดยเฉพาะ กระสุนหัวยางขนาด40ม.ม.ยิงจากเครื่องยิงลูกระเบิดM203ติดปืนเล็กยาว หรือจากเครื่องยิงลูกระเบิดM79เดี่ยวๆก็ยังได้ กระสุนยางสีฟ้าสำหรับปืนเล็กยาวแบบในภาพนี้ทหารเนปาลคุ้นเคยดีเพราะใช้บ่อย ตอนกองทัพเนปาลส่งทหารไปประจำการเพื่อรักษาสันติภาพ และคุ้มครองเจ้าหน้าที่สหประชาชาติในโซมาเลีย กระสุนชนิดนี้ถูกนำไปใช้ควบคุมฝูงชนชาวโซมาเลียด้วย ยังไม่เคยมีรายงานว่ามีใครเสียชีวิตจากกระสุนยาง
นอกจากเนปาลแล้วอังกฤษเองก็ใช้เพื่อปราบจลาจลช่วงทศวรรษ1970 แทนกระสุนหัวไม้ซึ่งแม้จะยิงแล้วไม่ตายก็ยังทำอันตรายได้เพราะแข็งกว่า มันถูกกองทัพอังกฤษใช้แพร่หลายในไอร์แลนด์เหนือ กระสุนยางครั้งนั้นถูกยิงจากปืนปราบจลาจลโดยเฉพาะ เส้นผ่าศูนย์กลางกระสุน40ม.ม.ยาว100ม.ม.ใช้ยิงใส่กลุ่มผู้ก่อจลาจลโดยตรง ถ้าพลาดไปโดนศีรษะเข้าก็ได้เลือด เป็นแผลฉกรรจ์แบบเดียวกับการถูกตีจนแตกแต่ไม่ตาย
นอกจากอังกฤษก็มีอิสราเอลที่ผลิตกระสุนยางปราบจลาจล เป็นลูกเหล็กกลมเส้นผ่าศูนย์กลาง2ซ.ม.เคลือบด้วยชั้นยางบางๆทั้งลูกหนัก14กรัม ดูจากเส้นผ่าศูนย์กลางแล้วคงทำให้เข้าใจได้ว่าต้องใช้ปืนปราบจลาจลออกแบบมาเฉพาะยิงอีกแต่ไม่ใช่ เพราะกระสุนชนิดนี้ใช้สวมปากกระบอกปืนเล็กยาวธรรมดาด้วยอแดปเตอร์ ยิงแบบเดียวกับระเบิดยิง(หำน้อย)ของทหารบก ทหารยิวใช้กระสุนแบบนี้ยิงในระยะหวังผล40เมตร เล็งที่ระดับขาแล้วยิงโดนเข้าไปก็พับ รอให้ตำรวจเข้าไปลากตัวมาได้อย่างเดียว
นอกจากกระสุนยางปราบจลาจลของปืนเล็กยาวปืนลูกซองก็มีใช้ โดยธรรมชาติแล้วมันใช้ยิงลูกปรายได้จึงเหมาะจะใช้ปราบจลาจลที่ต้องการอำนาจยิงครอบคลุม ขนาดลูกที่นิยมกันในปัจจุบันคือลูกยาง12เกจเท่าปืนลูกซองจริง ปลอกสีขาวขุ่นมองเห็นกระสุนภายในได้ชัดว่าทำจากยาง บริษัทฟิออคคี(Fiocchi: http://www.fiocchiusa.com/)จากสหรัฐฯที่โด่งดังจากผลิตภัณฑ์กระสุนจริง คือผู้สร้างกระสุนแบบนี้ออกมาให้หน่วยงานปราบจลาจลทั่วโลกใช้ ยิงได้ทั้งกับปืนลูกซองปราบจลาจลโดยเฉพาะและลูกซองชาวบ้านปกติ จะให้แรงกว่านั้นระเบิดเคลย์มอร์แบบสะเก็ดยางก็มีให้เลือก
นอกจากกระสุนหัวยางแล้วยังมีNLWอื่นให้เลือกอีก เช่นสเปรย์พริกไทย(ขวดเท่าโค้กลิตร ไม่ใช่ขวดเท่านิ้วหัวแม่มืออย่างที่คุณสุภาพสตรีใช้) ที่ผู้ใช้สวมหน้ากากแล้วฉีดมันใส่ฝูงชน ผลที่ได้คือปวดแสบปวดร้อนใบหน้า แสบตา หายใจขัด ต้องรีบหาน้ำล้างด่วนมิฉะนั้นจะแสบอยู่นาน น่าสังเกตว่าของเล่นบางอย่างเช่นปืนเพนท์บอล(paint ball gun)ก็น่าจะนำมาปราบจลาจลได้เหมือนกัน โดยให้กระสุนทำด้วยเจลาทีนเคลือบสารก่อเกิดความระคายเคืองทำนองเดียวกับสเปรย์พริกไทย จะบรรจุด้วยพริกป่นหรือพริกไทยจริงๆก็ได้
ภาพที่ออกไปทางสื่อก็จะดูไม่รุนแรงด้วยเมื่อผู้รับข่าวสารเห็นทหารถือปืนเพนท์บอลแทนที่จะใช้ปืนจริง ปืนเพนท์บอลยิงได้แรง ไกล ดูแลรักษาง่ายเพราะไม่ต้องหยอดน้ำมัน ขอเพียงให้ซีลยางไม่แตกไม่รั่วเก็บแก๊ซได้ก็พอ ใครที่เคยเล่นเพนท์บอลจะเข้าใจดีถึงความรุนแรงของกระสุน เมื่อถูกยิงในจุดไร้การป้องกันจะเจ็บมากและถึงกับเป็นรอยช้ำติดตัวอยู่นานเป็นอาทิตย์
นอกจากNLWที่อ้างมาแล้วยังมีอีกหลายชนิดซึ่งหน่วยงานของรัฐควรจะเสาะหา เพราะเราจะปล่อยให้ทหาร,ตำรวจออกไปปฏิบัติหน้าที่โดยไร้สวัสดิภาพไม่ได้อีกแล้ว เมื่อเมฆหมอกแห่งการจลาจลเสื้อสียังมีเค้าว่าจะก่อตัวขึ้นได้ทุกเมื่อ เมื่อถึงคราวจำเป็นพวกเขาต้องมีอาวุธให้เลือกได้ ว่าตอนไหนจึงจะใช้อาวุธสังหารหรือตอนไหนควรใช้NLW ไม่ใช่ปล่อยให้ออกไปเผชิญภัยโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าจะใช้อะไร อ้างแต่ว่านายสั่งก็ต้องมายืน ยืนแล้วป้องกันอะไรไม่ได้แม้แต่ตัวเองมันก็เสียเวลาเสียดายกำลังพลเปล่าๆ รัฐน่าจะมีเครื่องมือให้เขาพร้อมประชาสัมพันธ์ให้เข้าใจทั่วกันว่าการปราบจลาจลด้วยNLWเป็นเรื่องชอบธรรม เป็นทางเลือกสุดท้ายที่รัฐบาลต้องทำเพื่อความสงบเรียบร้อยของปวงชน
ลองนึกดูถึงภาพทหาร/ตำรวจกำลังนั่งล้อมวงกินข้าวใต้ร่มไม้ข้างถนน จู่ๆก็มีใครไม่รู้โยนระเบิดเข้าไปกลางวง เจ้าหน้าที่เจ็บและตายกันอีกแต่พอจะยิงไอ้คนโยนกลับถูกกล่าวหาว่า”ทหารฆ่าประชาชน” ถ้ารัฐบาลและหน่วยงานที่เกี่ยวข้องจะให้ความสำคัญกับNLWและถือเป็นวาระเร่งด่วนต้องเร่งจัดหา รวมทั้งฝึกซ้อมการใช้งานให้คล่องแคล่วจริงๆ บ้านเมืองจะเรียบร้อยขึ้นอีกมากเมื่อผู้ปฏิบัติหน้าที่ไม่ต้องพะวงว่าจะไปฆ่าใครเข้าจนตกเป็นจำเลยสังคม
อ่านมาจนถึงตรงนี้แล้วเห็นหรือยังครับ ว่ากระสุนซ้อมนั้นมีไว้ให้ทหารยิงซ้อมรบเท่านั้น มันถูกออกแบบมาเพื่อกิจกรรมนั้นอย่างเดียวจริงๆ